Eergisteren schudde ik het pak, volgens de instructies op de buitenkant, een aantal malen goed heen en weer, zette het daarna op het aanrecht, draaide vervolgens de dop los en ja hoor, zoals altijd spoot de yoghurt tamelijk rijkelijk uit de opening. Ik likte mijn hand af en poetste het aanrechtblad. Ben ik nou zo onhandig? 

Sinds een blik tomatensaus of erwtjes met één ruk aan het speciaal daarvoor bestemde lipje te openen is, vloek ik vaker dan ik zou willen en moet ik alsnog in de keukenlade rommelen, op zoek naar de blikopener die in onze hypermoderne maatschappij overbodig zou moeten zijn. Maar goed dat ik het ding voor de zekerheid heb bewaard en nooit naar de kringloopwinkel heb gebracht of heb meegegeven aan de ophaaljongens van de scouting voor hun jaarlijkse rommelmarkt.

Over rommelmarkt gesproken: valt het jou ook niet op dat daar altijd minstens twee of drie frietsnijders voor een habbekrats te koop worden aangeboden? Als je heel even ook maar van de minste geringste aarzeling blijk geeft, mag je ze allemaal zelfs gratis meenemen. Heel lang geleden heb ik ook ’s een dergelijk handig keukenhulpje gehad en ik heb nooit zo hard moeten zwoegen als toen om mooie, rechte frieten uit dat apparaat te krijgen. Geef mij maar een plank en een scherp mes. Of een zak voorgebakken frieten uit de supermarktdiepvries.

Gebruik je wel eens schoonmaakazijn? Ik vind het een zeer sterk ontkalkingsmiddel, maar gruwel van het slappe plastic omhulsel en de dop is het toppunt van beproeving. Zelfs al heb je goede ogen, dan nog kun je het beste maar met een leesbril of loep op zoek gaan naar het minuscule plastic draadje dat je los moet trekken voordat je met de dop zelf aan de slag kunt. Heb je het draadje gevonden en is het je gelukt om het in één keer los te trekken zonder dat het halverwege afbreekt zodat een nog grotere uitdaging je bespaard is gebleven, zie dan maar eens de dop los te wrikken uit de halsopening. Het is eigenlijk ook geen dop, maar meer een stop.

Koop ik vleesbeleg in de supermarkt, dan sta ik thuis te hannesen en dreig ik flauw te vallen van de honger omdat het een eeuwigheid duurt voordat er een plak gebraden gehakt of Ardenner worst op mijn boterham ligt. Eerst moet het plakbandje waarmee je de boel later heel handig opnieuw kunt sluiten, losgerukt worden. Dat ding is zo stevig vastgekleefd aan de verpakking, een beetje training is aan te raden. Of krijg jij het wel gemakkelijk los? Ik niet. En als het mij dan eindelijk is gelukt, provoceert de aan elkaar gesealde boven- en onderkant van de doorzichtige plastic folie waarin mijn smakelijke lunchonderdeel is verpakt, mijn goede humeur en geduld. Meestal pak ik er maar de schaar bij. Ik overweeg serieus om naar een ambachtelijke slagerij over te stappen.

Dan zijn er nog de lampjes die na een week stoppen met het detecteren van beweging zodat je weer als vanouds over de drempel dreigt te struikelen als je ’s nachts je bed uit moet om te plassen, de hakkers die halverwege het eerste uitje al bot zijn geworden, de futloze batterijen, de pluizenplukkers die nog méér bolletjes op je trui toveren, de openers die hun naam geen enkele eer aandoen, …

Ik vind dat alle winkels een nieuwe afdeling moeten installeren en alle lipjesblikken, weke plastic flessen, gammele zuivel- en frisdrankpakken, slappe kartonnen biertrays, pompflesjes die niet pompen en ‘hulpjes’ voor in het huishouden, die nu heel geraffineerd in allerlei schappen door heel de winkel verspreid heel listig verdekt staan opgesteld, moeten verkassen naar die nieuwe afdeling. Ik weet heus wel dat ik als consument in de maling word genomen, maar zou het zeer op prijs stellen als fabrikanten en winkeliers daar voortaan eerlijk voor uit zouden komen. Wij hebben voor die nieuwe afdeling een heel andere benaming bedacht, maar ik wil graag beschaafd blijven dus laat ik het houden op de afdeling “rommel, rotzooi, miskopen en andere zaken waar je niks aan hebt en die je vloekfrequentie fors doen verhogen”.

09-04-2015