Astrid schrijft …

Beste Sint en beste Piet,

Ja, ik ben geen kind meer en weet het donders goed
Jullie zijn een verzinsel en bestaan helemaal niet
Maar op een dag als vandaag met spaarzaam zonneschijn
Zou ik oh zo graag weer even naïef willen zijn

Goedgelovig, ach, onnozel, stel ik mijn verlanglijstje op
En wat ik vraag kost geen centjes, is dat nou niet top?
Dus nu u voor budgetoverschrijding niet hoeft te vrezen
Kan mijn lijstje met verzoeken toch niet zo moeilijk wezen?

Als eerste wens ik iedereen kleurenblindheid toe
Dat scheelt denk ik voortaan een heleboel gedoe
Dan hoeft niemand meer oeverloos en boos te discussiëren
En kan men in plaats van ruzie maken juist iets van elkaar leren

En geef die sukkels in Den Haag meer verstand a.u.b.
Met een ietsepietsie klein beetje ben ik al dik tevree
Want nu hebben ze alleen maar zaagsel in hun kop
En brengen ze gewone mensen alsmaar dieper in het slop

Het is uit de mode maar misschien brengt u het terug
Want iedereen heeft maar haast, alles moet vlug vlug vlug
Aan geduld is tekort, geduld is hard nodig
Dus ik vraag u om geduld, en dat is heus niet overbodig

Net als geduld lijkt mededogen ook verdwenen
Mensen voelen niet meer mee, schoppen anderen tegen de schenen
Omdat ze zelf een boel zorgen aan hun hoofd hebben, wellicht?
Dus graag wat empathie, dan worden kloven misschien gedicht

Van individualisering en consumeren, hebben we nu wel genoeg gekregen
Al die hebberigheid en eigenbelang, zijn een vloek, beslist geen zegen
Onze aarde is vervuild en het klimaat is van de wap
Dat kan toch zeker anders, waarom zo traag, waarom zo slap?

Dus in plaats van wat lekkers in een of andere hoek te gooien
Gelieve u her en der wat lef en daadkracht uit te strooien
Dat kunnen we met z’n allen denk ik heel goed gebruiken
Misschien komt de boel dan weer in kannen en kruiken

Tot slot wil ik u nog de hartelijke groetjes van mij doen
En oh ja, voor het paard ligt nog een wortel in mijn schoen

Astrid

Lieve Astrid,

Je verlanglijstje liet Sint en ook Piet niet onbewogen
Maar je schat ons te hoog in, wij hebben niet dat vermogen
Het ligt inderdaad niet aan het budget en je schoen is niet te klein
Maar met je lijstje moet je helaas toch heel ergens anders zijn

Wat je wenst is niet tastbaar en past niet in je schoen
Daar kunnen Sint en Piet echt helemaal niets aan doen
Het is allemaal veel complexer dan dat jij vermoedt
Waarom vraag je niet gewoon wat speel- en suikergoed?

Voor al die grote-mensen-problemen en -kwesties
Doe je helemaal niet zo’n gekke suggesties
En we hadden het je echt heel dolgraag gegund
Kónden we het maar, dát was nog eens een stunt

Hoewel Sint denkt dat het niet zal baten
Wil hij hier toch niet onvermeld laten
Dat zijn collega in het Noorden misschien iets voor je kan betekenen
Maar eerlijk gezegd denkt Sint, dat je daar niet op moet rekenen

De realiteit is nou eenmaal dat mensen mensen zijn
En die maken ruzie en problemen, da’s inderdaad niet fijn
Maar antwoorden en oplossingen moeten mensen zelf verzinnen
Sint kan alleen maar hopen dat ze daar heel rap mee beginnen

Tot slot wensen Sint en Piet jou het allerbeste
Houd de moed erin, dan kom je het verste
En oh ja, van je wortel heeft het paard heerlijk staan smullen
Nogmaals, ‘t spijt ons dat we je wensen niet kunnen vervullen

Sint en Piet

24-11-2016

Wat een week, zeg. Geen kalenderweek maar een periode van zeven dagen en dat is ook een week, toch? Ik vind de afgelopen week maar een vreemde week. Een week met gehannes en ‘getrubbel’ zoals we dat hier plegen te zeggen, chaotisch en vervelend, maar toch ook met ruimte voor een goed gevoel en een sprankje hoop. Continue reading →

Mijn moeders woorden “Pas op, niet aankomen, dat is heet, dat is gevaarlijk” maakten het apparaat alleen maar extra onweerstaanbaar. Bovendien moest en zou ik, uiteraard, zoals elk ukkie, zelf wel even vaststellen hoeveel waarheid er werkelijk achter haar woorden schuilging. Ik wachtte mijn kans af, geduldig, want een onbewaakt moment zou zich zeker aandienen. Toen dat moment daar was, snelde ik mij op mijn korte beentjes naar de plank waar ik mij helemaal moest uitstrekken, op mijn teentjes, om erbij te kunnen. Hebbes! En voordat mijn moeder het doorhad, laat staan nog kon ingrijpen, had ik de hete plaat van het strijkijzer al tegen mijn rechter wang gedrukt. Oei, oei, oei. De fase van lekker eigenwijs alles zelf ervaren, voelen, ontdekken. De fase van leren. Een litteken of rare vlek heb ik er niet aan overgehouden. Wel heb ik sindsdien vaker perioden dat ik tijdelijk gebrandmerkt door het leven ga. Continue reading →

Ze worden buikpotigen genoemd, vanwege het gespierde onderlijf waarmee ze rondkuieren. Weekdieren zijn het, want ze hebben geen inwendig skelet. Ik noem ze nomaden, omdat ze op hun rug hun huis meesjouwen waar ze zich op elk gewenst moment, of uit noodzaak, in terug kunnen trekken.

Het zijn fascinerende beestjes, vind ik, onder andere om het voornoemde. Ik kan gebiologeerd hun traagheid gadeslaan en verzuchten: hadden wij mensen maar iets meer van dergelijke rust en minder haast. Het is echter vooral hun in groten getale persistente aanwezigheid in onze struiken, bloemenmanden en moestuintje die me het meest verwondert. Continue reading →

Je slikt ze of krijgt ze ingespoten en in het gunstigste geval vermindert of verdwijnt zelfs de pijn, worden in je lichaam stofjes aangevuld of afgevoerd en wordt een ongemak naar de achtergrond verdrongen. Over het algemeen is de werking tijdelijk van aard en blijft de kwaal, aandoening of ziekte die aan de narigheid ten grondslag ligt, bestaan. Na verloop van korte of langere tijd is het spul uitgewerkt en steekt de beroerdigheid weer op. Kortom: geneesmiddelen noem ik liever voor-doorgaans-niet-nader-bepaalde-tijd-werkende-lapmiddelen-die-niet-altijd-en/of-niet-altijd-in-dezelfde-mate-bovendien-niet-bij-iedereen-(even)-effectief-zijn. Continue reading →

De interviewer vroeg aan zijn gast: “Heb je er spijt van?” Waar “er” op sloeg weet ik niet meer, maar ik herinner me nog wel dat ik vond dat “er” een banale futiliteit was, zeker geen spijt waard.

Ik weet niet zo goed raad met spijt. Wat is spijt nou eigenlijk? Het woordenboek dat ik raadpleeg geeft de volgende betekenis: “Het besef dat je iets niet had moeten doen”. Okay, ik begrijp dat een mens kan beseffen dat hij iets niet had moeten doen, maar het woordenboek legt niets uit over het waarom en evenmin, wat ik belangrijker vind, over de gevolgen van dat besef, en dat vind ik irritant. Continue reading →

Mijn moeder had een goed stel hersens en ook was haar beheersing van de Nederlandse taal van grote klasse. Was ze in een ander tijdperk geboren, dan had ze uit talloze banen kunnen kiezen. Nu moest ze genoegen nemen met puzzelen. Ja, puzzelstukjes, vanaf 1.000, daar kon ze wat uren aan besteden. Maar vooral, en daar doel ik op, loste ze graag woordpuzzels op. Kruiswoordraadsels, Zweedse raadsels, Doorlopers, die vond ze heerlijk. Woordzoekers waren geen uitdaging, maar wel lekker als tussendoortje. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer Combinatiepuzzels, waar ze ook dol werd, op de markt: gaf je de juiste antwoorden op vragen van allerlei aard, zoals politiek, TV, aardrijkskunde, literatuur, showbizz en geschiedenis, dan kon je daaruit de eindoplossing vormen. Maar het liefst, echt allerliefst deed ze Crypto’s. Continue reading →

Vorig jaar kregen wij tomatenplantenzaadjes in handen. Dus wij naar de bouwmarkt en daar lag er nog eentje: een zelfbouwmoestuintje, dat wil zeggen, wat losse planken en drie worteldoekzakken in drie formaten. We kochten er ook wat balen aarde bij, want zonder zand geen tuin. De bouwtekening was hoogstwaarschijnlijk Zweeds, maar uiteindelijk was het hele zaakje dan toch door m’n lief – ik gaf vanaf de zijlijn aanwijzingen – in elkaar gezet en gevuld en hadden wij een moestuintjesbak, in drie delen, van laag naar hoog, trapsgewijs zoals een Aziatisch rijstveld maar dan kleiner dus. De tomatenplantenzaadjes gingen in het achterste deel de grond in en jawel, een week of twee later zag ik piepkleine groene sprietjes uit het zand steken. Wow, leuk, die zaadjes doen het! Continue reading →

Sinds vandaag weten we het zeker: ons huis is te klein. We gaan daarom binnenkort maar weer eens flinke opruiming houden, hoewel nu reeds vaststaat dat dit niet gaat baten. Beiden missen we namelijk het allerminste geringste beetje aanleg om iets, wat dan ook, van de hand te doen. Tegen onze natuur in hebben we twee kleine dozen weten te vullen met prullaria, kitsch, frutsels en een paar kledingstukken die ons – op een of andere bovennatuurlijke manier is de realiteit dan toch doorgedrongen en door ons geaccepteerd – écht nooit meer zullen gaan passen. Continue reading →

Ik heb geen kat. Ook geen hond. Na een regenbui krioelt het in mijn tuin van de slakken, maar die halen nou niet bepaald komische capriolen uit. Vliegen en muggen brommen en zoemen in de zomermaanden met zulk een vaart en behendigheid door alle kamers, dat het me niet zou lukken ze haarscherp te kieken. Bovendien jaag ik ze liever zo snel mogelijk mijn huis weer uit. Zo’n klungelige jachtpartij zou natuurlijk wel een grappige video opleveren, maar ik acht mijn huisgenoot niet bereid daarvoor een camera ter hand te nemen. En groot gelijk heeft ‘ie.

Continue reading →

Ik heb al eerder enige woorden besteed aan onhandige zaken van allerlei aard, maar afgelopen week maakte iemand mij attent op een dermate onpraktische situatie – zie 3. – dat ik de neiging om er melding van te maken niet kan onderdrukken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om tegelijkertijd enkele verwante kwesties aan te kaarten. Continue reading →

I’ve lived so many lives before
But the past is gone… long gone …
How come my heart still feels sore
Can we make it undone…

But the light still shines, Shines on me, Yes the light still shines, Shines on me Continue reading →

Een huisgenoot zal het er allicht hartgrondig mee oneens zijn, maar een ochtendhumeur heeft wel degelijk heel prettige kanten. Een medebewoner kan maar het best vaart minderen, afstand houden en extra opletten, zoals bij autorijden in de mist. Voor degene die het ochtendhumeur ondergaat, voelt het heerlijk en vertrouwd. Continue reading →

Twee voor de prijs van één. Derde gratis. Vijf-stuks-in-een-voordeelverpakking. Weekendaanbieding. Nu meenemen = de helft betalen. Deze week de tweede halve prijs. Warme kortingen tijdens koude winterdagen. Zachte lenteprijsjes. Ik zou wel gek zijn om meer te betalen. Soms krijg je bovenop het financiële voordeel ook nog een gratis presentje. Zo heb ik mijn neefje al twee keer een plezier kunnen doen met een super dik vakantiestrip- en puzzelboek. Continue reading →

Eergisteren schudde ik het pak, volgens de instructies op de buitenkant, een aantal malen goed heen en weer, zette het daarna op het aanrecht, draaide vervolgens de dop los en ja hoor, zoals altijd spoot de yoghurt tamelijk rijkelijk uit de opening. Ik likte mijn hand af en poetste het aanrechtblad. Ben ik nou zo onhandig? Continue reading →

De dinsdag is een fijne dag. Op dinsdag valt namelijk de TV-gids voor komende week op de mat. Als ik zo tegen het middaguur de brievenbus hoor klepperen, ben ik opgetogen.

De cover van mijn gids wordt wel eens geprijsd en soms verafschuwd, getuige de ingezonden reacties van mede-abonnees. Ik moet bekennen dat die buitenkant mij zelden opvalt, simpelweg omdat die mij niet zo veel doet. Ik val meer voor wat na de omslag volgt. Continue reading →

Vorig jaar zagen we ze in eerste instantie wel eens op de parkeerplaats achter onze schuur. Of ze zaten met zijn tweetjes bovenop de schutting die onze tuin van die van de buren scheidt. Ze leken nog wat onwennig. De buurt moest nog worden verkend.

Vrij snel al nam hun onzekerheid wat af en konden wij vol bewondering gadeslaan met welk een soepelheid ze razendsnel over het behoorlijk schuine dak van onze schuur omhoog klommen, naar de nok. Ze bleven soms wel een halfuur daar boven en hadden in alle richtingen uitstekend uitzicht op de omgeving.

Een paar dagen later durfden ze zich zowaar van de schutting naar beneden te laten zakken en zetten ze hun eerste voorzichtige stapjes in onze tuin, om zich al snel weer uit de voeten te maken, tegen de houten planken omhoog. Weer veilig thuis. Continue reading →

Dat ik de tekeningen van mijn favoriete neefje bewaar, is natuurlijk niet zo vreemd. Maar dat ik avocadopitten bewaar, is toch wel een rare gewoonte. Ik weet niet eens waarom ik het doe. Ik heb al eens een hele verzameling weggegooid, tussen de struiken in de achtertuin, en dacht toen van mijn tic af te zijn, maar sinds een paar weken is hij er weer.

Een aantal jaren geleden leed ik aan een lintjestic. Linten en strikjes waarmee de verpakking van een cadeautje was opgeleukt, gooide ik niet weg maar plakte ik op de deur van de koelkast, want die zag zo wit. Kreeg ik een bos bloemen, dan was ik haast nog meer in mijn nopjes met het bijgeleverde lintjesgarnituur dan met het boeket. In het begin werd ik vrolijk als ik in de keuken kwam, maar na verloop van tijd deed die krullen- en kleurendeur me steeds meer pijn aan mijn ogen. Dus op een ochtend rukte ik resoluut alle versiersels van de koelkast. Weg ermee. Nu hangen er de voornoemde tekeningen. Continue reading →

Bijna iedereen heeft een favoriet kledingstuk. Vaak is dat een spijkerbroek, wat in mijn geval ook zo was. Hij zat werkelijk heerlijk, uiteraard, was niet te donker en ook niet te licht maar precies goed van kleur en hij liet zich combineren met om het even stoer, romantisch, sportief, chic of nonchalant. Ik zie ‘m nog hangen en ik herinner het me als de dag van gisteren dat ik direct wist: die past en die past perfect. Voor een luttel bedrag hing ‘ie te koop bij de kringloopwinkel. Gloednieuw nog.

Hij hing daar niet lang, dat fonkelnieuwe afdankertje, want hij werd enthousiast door mij geadopteerd. Continue reading →

Het houdt me niet uit de slaap maar wel bezig. Niet obsessief, van frustratie is geen sprake. Toch zou ik er wel wat voor willen geven, niet veel hoor, gewoon wat, om er eens een keer bij te zijn, het een keer mee te maken.

Gisteren nog, toen ik in de regen naar huis liep en ik voor, achter, links en rechts van me keek om het begin van de bui te ontdekken. Nergens te bekennen, ik liep er gewoon middenin. Als ik in de auto zit, zie ik soms in de verte een grote donkere vlek voor me en dan verheug ik mij op de verlossing die nabij lijkt te zijn. Lijkt, want tot nu toe bewoog die vlek zich telkens van mij vandaan, verder vooruit, of naar links of naar rechts. Nooit bleef hij, wachtend op mij, hangen. Continue reading →

Er werden een paar tranen weggepinkt bij de overdracht, wat zeer begrijpelijk was. Woorden werden amper gesproken en ook dat was heel natuurlijk en daarom vanzelfsprekend. We voelden beiden de ernst en plechtigheid van de situatie en gedroegen ons dienovereenkomstig.

De golven van vreugde die ik voelde, werden voortbewogen door herinneringen aan tijden waarin ik nog niets begreep maar wel de verbondenheid voelde en nu, nu stond ik op het punt die waardevolle schat in eigendom te verkrijgen. De schrijnende en af en toe stekende pijn in mijn binnenste was ook zo logisch als wat, want ik begreep dat er afscheid werd genomen van een leven. Continue reading →

De eerste keer bleef ze één nachtje over. Het ging tegen mijn principes in en de honden die ik jaren geleden zelf had, mochten nooit op de bank. Die honden waren dan ook minstens vijf keer groter dan ons logeetje. In haar eigen huis was ze gewend om grote delen van de dag op de bank door te brengen. Ze was al hoogbejaard, dus vooruit dan maar, voor dat korte verblijf bij ons wilden we het niet te ingewikkeld voor haar maken. We legden op elke bank een handdoek en zonder dat we ook maar iets hoefden te zeggen of hoefden te wijzen, ging ze braaf op de voor haar gecreëerde plekjes liggen. Wat een pienterheid. Het surrogaatbaasje, een kattenliefhebber nota bene, was de eerste die gepaaid moest worden. Daarmee stak ze mij recht in mijn hart. Toen ze van bank wisselde en de rest van de avond aan mijn voeten doorbracht, glunderde ik. Ze had ons nu allebei ingepakt en we vonden haar heel grappig en zó schattig. Continue reading →

Batterijen moet ik hebben. En snel. Nu. Want ze moeten dood. Nu. Met zo’n slap sla-ding lukt het niet, daar krijg ik die krengen niet mee dood en krijg ik ze wel dood, dan krijg ik vieze vlekken op de muur, de tafel, de bank en dat is niet de bedoeling. Die krengen mot ik niet, maar die vlekken ook niet. Continue reading →

Het regent dat het giet, het komt echt met bakken tegelijk uit een donkere hemel vallen. De weg staat op sommige delen blank en als we door de plassen rijden, stuift het water omhoog en opzij. Comfortabel droog kijken we met een tikkeltje leedvermaak naar de fietsers die we passeren.
“Vraag jij je nooit af waar al dat water vandaan komt?”
“Oh, dat is Jezus,” antwoordt hij stellig.
“Jezus?”
“In de hemel,” verduidelijkt hij.
Ik zucht en hij weet wat dat betekent: zijn tante snapt er weer eens helemaal niets van. Zijn ogen beginnen te stralen, want daar houdt hij wel van, als ik ergens helemaal niets van begrijp. Continue reading →

“Hé, wegwezen ouwe! Dit is onze plek!” klinkt het luid en dreigend. Ik kijk op en zie een jolig koppie, blauwe ogen. Het jochie kan niet ouder dan een jaar of veertien zijn en het enige stoere aan hem is z’n zwarte jack. “Onze?” terwijl ik een weids gebaar met m’n armen maak en m’n wenkbrauwen optrek. Niemand in zijn kielzog. “Ja, wij zitten hier altijd, die bank is van óns.” Continue reading →

Als ik mijn vader vroeg waar hij vandaan kwam, antwoordde hij steevast: “Uit een ver warm land.” Hoe was hij dan hier terecht gekomen? Gewoon, gevlogen natuurlijk. Met zijn eigen vliegtuig, eerst over de oceaan en daarna over heel veel landen en toen hij boven Nederland vloog, was de tank bijna leeg en wist hij zijn kist nog net op tijd in Brabant aan de grond te zetten. Mogen wij ook een keertje vliegen? Nee, dat kon niet, want dat vliegtuig had hij allang niet meer. Waar is je vliegtuig nu dan, pap? Daar bleef hij vaag over, nooit heeft hij die vraag beantwoord. Continue reading →

Sinds een paar jaar heb ik een klein neefje. Een guitig jochie en met zijn sprankelende en wijze oogjes, zijn wilde krullendos en zijn kleine grappenmakerijen, windt hij me om zijn kleine vingertjes. Makkelijk en soepel, hij hoeft er nauwelijks moeite voor te doen.

Sinterklaas hebben wij al lang geleden de deur gewezen. Bij ons wonen geen kleine kinderen, dus schrap ons adres maar uit Het Grote Boek. Dat heeft de goedheiligman inderdaad gedaan. Het is dan ook opmerkelijk dat er sinds een tijdje af en toe ineens kleine cadeautjes in ons huis liggen. Cadeautjes die voor een kind bestemd zijn. Continue reading →

Ik noem ‘m Bertus, omdat ik het ietwat onbehoorlijk vind om zonder zijn toestemming zijn naam te noemen. Daarom Bertus, wat een mooie naam is. Er was een tijd dat ik hem bijna wekelijks zag en sprak. Want Bertus was op zoek naar een huis en toevallig werkte ik bij een woningbouwvereniging. Speciale wensen had hij. Drie slaapkamers, een tuin van vier bij zes en het moest een hoekwoning wezen. Oh, en als ‘t effe kan, in de buurt van een slager en een bakker. Gemak dient een mens, nietwaar, dus waarom dan ook niet Bertus. Met zijn jas wijd open kwam hij ’s winters aanzetten. Luid kondigde hij al in de hal zijn entree aan. “Ja mensen, ik ben er weer, want dat schiet niet op met dat huis van mij.” Snot drupte uit zijn neus op de balie. Continue reading →

Verlanglijstje

Pech

Gebrandmerkt

Slakkengangetje

Pietlut?

Spijt

Lege vakjes

Moestuin

Woningnood

Afdeling Parkeerperikelen

The light still shines

Ochtendhumeur

In de aanbieding

Onhandig

De gids

Kattenbezoek

Bewaartic

Afdankertje

Het begin

Gouden platen

Ons logeerhondje

“Sorry vlieg”

Jezus huilt

Onze bank

Uit een ver warm land

Pietje Speciaal

Bertus’ eigenste plekkie