“Hé, wegwezen ouwe! Dit is onze plek!” klinkt het luid en dreigend. Ik kijk op en zie een jolig koppie, blauwe ogen. Het jochie kan niet ouder dan een jaar of veertien zijn en het enige stoere aan hem is z’n zwarte jack. “Onze?” terwijl ik een weids gebaar met m’n armen maak en m’n wenkbrauwen optrek. Niemand in zijn kielzog. “Ja, wij zitten hier altijd, die bank is van óns.”

“Het is de enige hier in de buurt.”
“En dus van ons, want wij moeten een plek hebben.”
“Waar heb je die plek dan voor nodig?”
“Gewoon.”
“Oh.”

Met zijn rechtervoet schopt hij een blikje bier weg.
“Van jullie?”
“Ja, van gisteravond.”
“Oh.”

“Van m’n pa en ma mag ik eigenlijk geen alcohol drinken.”
“Oh.”
“Vinden ze me nog te jong voor. Pff, ik ben al dertien hoor.”
“Zo!”

“Wat heb je daar eigenlijk in je hand, ouwe?”
“Oh, een fotoboek.”
“Foto’s in een boekie? Ha ha, lachen zeg.”
“Oh?”
“Heb je geen smartphone? Zal wel niet, zo’n ouwe als jij weet niet eens wat dat is, ha ha.”

“Een laptop, heb je die wel?”
Ik schud mijn hoofd.

“Wat zijn dat eigenlijk voor foto’s?“
“Gewoon.”
“Mag ik ze zien?”
“’Ik weet niet.”
“Betrapt ouwe!”
“Hoezo?”
“Je hebt zeker blote chicks in dat boek van jou, ha ha! ”
“Chicks?”
“Blote wijven, man!”
Ik schud mijn hoofd.

“Wat dan wel, ouwe?
“Ach, gewoon, wat foto’s van mijn vrouw en dochter.”
“En dáár moet je zo geheimzinnig over doen?“

“Waar is je vrouw eigenlijk? Behalve dan in dat boek van je.”
“Een paar meter hier vandaan jongen, achter ons.”
Het jochie kijkt met grote ogen over me heen.
“Bij die kruizen daarginds? Is je vrouw daar?”

“En je dochter dan, waar is die?”
“Ook daar.”

“Heftig hoor, ouwe.”

“Ja jongen, heftig.”

“Hé ouwe, mag ik erbij komen zitten?”
“Gerust.”

“Zeg ouwe, was je vrouw ziek of zo? “
“Nee, ze is aangereden door de tram.”
“Bám! Dood!”
“Nee, eerst lag ze maanden in het ziekenhuis.”
“En toen ging ze dood.”
“Nee jongen, toen mocht ze naar huis, maar ze had geen benen meer.”
“En daarom ging ze dood.”
“Nee, ze heeft nog een paar jaar geleefd, maar ze was voortaan wel zwak en vaak ziek en toen op een dag, toen was het te veel voor haar hart geworden.”
“En toen ging ze dood.”

“En je dochter, hoe is die hierachter terecht gekomen?”
“Die was ziek, al vanaf d’r geboorte.”
“Een dooie baby, man, da’s heftig hoor.”
“Nee, ze was geen baby meer. Met die ziekte kon ze best nog wel redelijk leven. Ze is zelfs ouder geworden dan de dokters hadden verwacht.”
“Maar ze is dus wel doodgegaan door die ziekte, toch?”
“Ja, uiteindelijk wel.”

“Die foto’s in dat boek van je?”
“Ja?”

“Wil je ze zien?”
“Mag dat?”

“Volgende keer misschien, ik moet nu weer naar huis.”
“Okay, morgen dan? Zelfde tijd?”
“Morgen, zelfde tijd.”

09-03-2013